I am fighting my own battles

De afbeelding en titel voor dit blogje waren snel bedacht maar hoe ga ik nu eens omschrijven hoe ik me voel. Bovenstaande zegt al heel veel. Normaal gesproken heb ik al moeite met het vertalen van mijn gevoel, laat staan nu er zoveel in mijn hoofd en lijf 'vast' zit. Er blijven dingen zweven, het lukt niet om alles los te laten en sommige dingen zijn nog te vers. Dit keer een echt persoonlijk blogje.

Mijn leven is een aaneenschakeling van bizarre gebeurtenissen en situaties. Ik heb mezelf altijd al anders gevoeld dan anderen. Alsof ik van een andere planeet kom. Het onrecht in de wereld maakt me misselijk. Als klein meisje al. Dat kleine meisje werd ook nog eens gepest omdat ze eczeem had en toch al buiten het normale viel. Mijn basisschooltijd was niet om leuk verhaal over te schrijven. De mooiste herinneringen waren dat mijn moeder fantastische traktaties maakte voor mijn verjaardag, elk jaar weer. Dat was dan ook de enige dag in het jaar dat alle klasgenootjes normaal deden.

Mijn puberteit was heftig, ik was eigenlijk altijd al recalcitrant. Je zou het ook rebels kunnen noemen. Ik deed wat ik leuk vond, trok me geen reet van anderen aan. Wilde vooral mijn gevoelige kant niet laten zien want dat werd nooit begrepen. Ik ben ook echt eigenwijs en heb een sterk karakter maar die gevoeligheid is ook een groot deel van mij. Een 'Nieuwetijdskind' noemde mijn moeder mij en toen ik het boekje las wat ik van haar kreeg, voelde ik veel herkenning.

Het eerste vriendje was een feit, al ging dat niet zoals het moest en is mijn eerste ervaring niet fijn geweest. Dat stukje is altijd een deel van mij geweest. En nog steeds komt er weleens iets naar boven vanuit dat moment. 

Transport en logistiek werd mijn opleiding, een klas vol jongens waar ik me ontzettend bij op mijn gemak voelde. Twee jaar lang mijn mannetje staan en met twee vingers in mijn neus mijn diploma gehaald. Een paar jaar in de transport gewerkt, mijn man leren kennen. Samen na heel lang proberen ons wonder (de Puber) gekregen. Maar die man nam onze trouwbelofte niet zo nauw en ging vreemd. Mijn wereld stortte in, ik koos voor mijn gezin, bleef nog een jaar maar koos uiteindelijk voor mezelf.

Dan denk je het ergste gehad te hebben maar nee, een traumatische ervaring met een ongeluk en mijn nieuwe vriend. Ik heb zijn leven gered en toen was er PTSS. Ook dit deel is nog steeds aan de orde. Lang niet zo erg meer als toen maar het zit er wel degelijk. Ik kreeg een burn out en heb tien jaar lang van de bijstand geleefd. Wel al die tijd vrijwilligerswerk gedaan waar ik heel veel aan gehad heb. 

Ondertussen was daar mijn moeder met de benaming hooggevoelig zijn. Toen ik daar een boekje -Hooggevoeligheid als levenskunst- over kocht en het sprookje van het stralende kind las, wist ik het zeker. Dit ben ik.

Een rij van mislukte relaties, verkeerde keuzes. Puur en alleen om het feit dat ik er zelf niet klaar voor was. EMDR heeft me veel geleerd over het trauma en over mezelf. Het ging steeds beter en in de afgelopen vijf jaar ben ik van bijstand naar een baan gegaan. En van die baan naar een opleiding en een werkplek. Omdat ik weet dat ik het kan en ik me niet laat tegen houden.

Al die shit die ik net beschreven heb, het is allemaal deel van mij. Het mag er zijn. Soms is het heel zwaar, soms kijk ik terug en ben ik vooral trots op mezelf. Van niets naar een Puber, een fijn huisje in een leuke wijk, een baan en -betaalde- opleiding en nu zelfs een relatie. En natuurlijk is dit alles ook -juist met het verleden- soms ongelooflijk zwaar, er is iets dat me niet tegen houdt. Ik voel een kracht die mij niet klein krijgt. Ik neem de tijd voor mezelf, soms een offday waarop de tranen vloeien of de frustratie spreekt. Dagen waarop ik het even niet meer zie zitten zijn er de laatste tijd wat meer.

Ik heb wat te lang niet naar mezelf geluisterd, het kleine meisje niet laten spreken. Ik liep vast, kon niet verder, was even de kracht kwijt. En nu, nu kruip ik weer verder. Ik voel de kracht groeien door de gesprekken met de coach/psycholoog en de PMT. Ik duik in mijn verleden, geef het ruimte in het heden en ik kijk uit naar de toekomst.

Best eng om dit op mijn blog te plaatsen maar ik doe het. Ik stap uit mijn comfortzone omdat ik weet dat ik niet de enige ben met trauma. Met dingen die geheeld mogen worden. Er zit een kans in dat iemand geraakt wordt door mijn blog, al is het maar één persoon, dan heb ik dit voor hem/haar gepost. Weet dat je niet alleen bent, dat we allemaal ons gevecht hebben. Dat we het leven aan kunnen en we er voor elkaar kunnen zijn. Wees lief voor elkaar en vooral voor jezelf...