Het vergeten haakwerk

Ruitjes en recht toe recht aan deken

Tegenwoordig is elk vrij moment een moment voor mezelf. Dan plof ik op de bank, liefst onder een dekentje. Kaarsjes en/of wierook aan, haak- of breiwerk op schoot. Er zijn ook momenten dat ik blog of in mijn dagboek schrijf maar haken en breien zijn favoriet.

Wanneer ik aan mijn deken brei, kan ik gedachteloos mijn gang gaan. Alle steken recht, ik hoef nergens bij na te denken. Op de achtergrond hebben allerlei gedachtes de ruimte om al dan niet bewust de revue te passeren. Er gaan er als wolkjes voorbij maar er zijn er ook die uitgebreid aan bot komen. Die extra bekeken dienen te worden. Die onbewust al heel lang aanwezig bleken te zijn. Het geeft inzicht en ruimte, balans en vooral even rust. 

Het haakwerk lag in de kast. De vintage kast die ruimte moest maken voor de nieuwe mango houten kasten. Het is een vergeten haakwerk want ik was blij verrast toen ik het vond. Het zat niet meer in mijn systeem. Een heerlijk werkje waar je wel over na moet denken, anders klopt het patroon niet meer. Niet heel ingewikkeld hoor maar je kunt het verpesten. Het gaat een stuk sneller dan breien, dat stokjes haken. Ongeveer een centimeter per rij. Je ziet hem groeien. Het feit dat mijn gedachtes af en toe mijn patroon verstoren, maakt het soms iets minder aantrekkelijk dan het breien. En toch doe ik beide dingen graag.

Dingen maken met mijn handen. Ik zou het vaker moeten willen doen. En dan ook eens weer echt iets af maken. Dat er straks -nou ja, na een jaar misschien- daadwerkelijk een deken op de bank ligt. Voorlopig geen dieren te logeren. Ik neem geen enkel risico. De herfst is begonnen, het perfecte seizoen om mijn vrije avonden op de bank te hangen. Breien, haken. Kaarsjes en een Latte. Balans. Rust. Naar binnen keren. Ik ga er eens flink van genieten.