Weekendje weg met de schoonouders

Afgelopen weekend waren wij op pad met mijn schoonouders. Mijn schoonvader heeft het geregeld, hij wilde heel graag dat wij ook een weekendje met hun op pad zouden gaan. Aangezien mijn schoonmoeder dementerend is, was dit waarschijnlijk de laatste keer. Een poos geleden zijn ze met de dochters geweest en toen was mijn schoonmoeder beter te pas. Het gaat snel achteruit nu. 

Op de heenweg heerlijk zitten breien. We reden voor mijn gevoel een heel stuk om door Duitsland maar het had wel echt het vakantie gevoel. We hebben rustig aan gedaan, zijn twee keer gestopt voor een plaspauze en een kop koffie. Tegen drie uur waren we op de camping.

Na een half uurtje acclimatiseren zijn we met zijn vieren naar Kaufland gereden. Het was een waar avontuur met een demente schoonmoeder maar we kunnen er gelukkig wel de humor van inzien. De details zal ik jullie besparen, ik ga er vanuit dat de meesten wel bekend zijn met dementie en hoe de wereld er dan uit ziet. Toen we terug waren, hebben we schoonmoeder op de bank gelegd. Ze was meteen in dromenland. De mannen gingen nog even naar de Jumbo en Chinees halen en ondertussen maakte ik de bedden op en dekte ik de tafel. Schoonvader had nog plannen voor de avond maar op ons advies is dat gecanceld. We hebben lekker rustig aan gedaan en schoonmoeder was aan het dommelen. We zijn allemaal vroeg naar bed gegaan en dat was maar goed ook want er werd wat gespookt in de nacht. 

Na een heel kort nachtje waarin schoonmoeder veel aan de wandel was, zijn we op visite gegaan bij een tante. Daar hebben we heerlijke vlaai gegeten en tussen de middag een broodje. Daarna weer naar huis want het was tijd voor het middagdutje. Mijn lichaam begon een beetje te klagen door het vele zitten dus wij kozen ervoor een wandeling te maken. Vanaf de camping naar het dorp en weer terug. 

Een prachtig oud dorpje waar schoonvader is opgegroeid. De mooiste stulpjes kwamen we tegen. Het was erg warm in de zon en mijn lichaam had er wat moeite mee maar ik heb genoten. Mijn doel was om in elk geval naar het kroegje te lopen waar we op de heenweg langs gekomen waren. Dat is gelukt. Daar dronken we wat en zaten we te genieten van het vakantie gevoel. 

Vlak achter de kroeg staat een prachtige kerk. Buiten rook ik de geur van kaarsen en dat had ik goed. We hebben geld in de bus gedaan en een kaarsje gebrand. Zoals we eigenlijk altijd doen als we een kerk in gaan. Prachtige glas in lood ramen en bijzondere afbeeldingen. De twee zwangere vrouwen vond ik het mooist. Grappige anekdote: mijn schoonmoeder zei tegen mijn schoonvader dat ik in verwachting ben. De Leukste viel midden in het gesprek en gebaarde 'ik weet van niks'. Toen ik zei dat ik niet zwanger ben maar gewoon dik ben, zei mijn schoonmoeder 'dat is leuk voor carnaval'. We hebben nog steeds geen idee hoe ze erbij komt maar we hebben er erg om gelachen. 

De beek, precies op de grens met Duitsland. Frisse lucht, het gekabbel, de vogeltjes. Echt even bij stil gestaan. De Leukste doet zo'n wandeling met gemak, ik heb er wat meer moeite mee. We hebben even gekeken bij de burcht die langs de beek staat maar daar was alles 'private'. Wel spotte ik daar Pinksterbloemen. Mijn lichaam begon tegen te sputteren dus het verzoek gedaan aan de Leukste om terug te lopen. Stukje dezelfde weg terug, toen naar boven naar de kapel. Van bankje naar bankje, ik voelde me een oud wijf maar ik heb het gedaan. Steil omhoog en voor mijn gevoel nog steiler naar beneden. Opgeven ken ik niet, maar het kostte me echt moeite. Gelukkig begrijpt de Leukste het inmiddels en zei dus ook tegen me: Als je even stil wil staan dan kan dat gewoon hè. 

Zo liepen we met heel wat rustmomenten terug naar de camping. Uiteindelijk zijn we ruim drie uur weg geweest. Het laatste stuk in de volle zon. Ik was kapot toen ik aan kwam. Even op de stoel gezeten, schoenen uit, wat drinken. Daarna een half uur op bed gelegen. Ik moedig andere vrouwen aan om open te zijn over hun leven dus dan mag ik dat ook doen. Chronisch ziek zijn heeft dus ook een keerzijde. Een wandeling lukt wel maar daarna is het toch echt op. Fibromyalgie sucks. En toch heb ik een flinke wandeling gemaakt. Steil omhoog en steil naar beneden. En doordat ik ervoor koos om naar mijn lichaam te luisteren en ook de ruimte daarvoor kreeg, heb ik het gered. 

Zaterdagavond relax zitten kletsen en breien. De nacht was weer avontuurlijk, zondagochtend uitgebreid ontbijt. Het weer was minder, een paar flinke buien gehad. We zouden gaan toeren maar schoonmoeder was erg onrustig. We hebben ervoor gekozen om op de camping te blijven. Schoonvader zorgde voor warm eten tussen de middag en we hebben afgesproken dat we nog een keer terug gaan wanneer schoonmoeder een plekje heeft gekregen in een verzorgingstehuis. Het is moeilijk, voelt heel dubbel maar ze is er klaar voor. Schoonvader beseft het zich nu ook. Het is veel te zwaar voor hem. Ik heb een deel van de verzorging kunnen overnemen, schoonmoeder zei in één van haar heldere momenten dat ik echt een verpleegster ben. En mijn schoonvader zei nadat ik haar gedoucht had 'dat je dat doet'. Het is deels mijn werk en ik doe het graag. Ik hoop dat als ik in dezelfde situatie zit, er ook iemand is die dat voor mij doet. Voor mij een groot besef waar mijn kwaliteiten liggen. Ik ben erg dankbaar dat we dit hebben mogen doen samen. 

Rond drie uur zijn we weer richtig huis gegaan. Weer twee keer gestopt. Dit keer niet door Duitsland gereden -op een paar kilometer na-  en voor mijn gevoel waren we veel eerder terug. Spullen uitgepakt, gedoucht en toen lekker naar bed gegaan. We hopen in september zelf terug te kunnen om de omgeving wat meer te ontdekken. We hopen nog veel avonturen met ze te beleven maar we beseffen ook dat we niet veel tijd meer zullen hebben. Dit weekend was bijzonder. Een mooie herinnering aan mijn schoonouders. Dit weekend wordt gekoesterd.❤️