Still alive! Helaas op 4 april een positieve zelftest en daar kreeg ik drie dagen later de griep nog bij cadeau. De laatste keer dat ik koorts had, was twaalf jaar geleden. Ik ben nog nooit zo ziek geweest maar helaas kon ook de huisartsenpost mij maar één advies geven: uitzieken. Dat heb ik de afgelopen weken dus gedaan. Het heeft drie weken geduurd voor ik überhaupt de deur uit kon. Afgelopen weken ben ik langzaam weer aan het werk gegaan en gister heb ik de eerste hele dag weer volgehouden. Het was heftig en ik ben er nog niet, maar ik voel me een stuk beter. Zeker ook omdat er ondertussen iets geweldigs op mijn pad kwam.Tijdens mijn herstel, kwam ik in contact met Joyce-House, een organisatie voor (jong)volwassenen met een lichamelijke, verstandelijke of meervoudige beperking. Om een lang verhaal kort te maken: na twee gesprekken heb ik een dag meegedraaid en dat beviel van beide kanten zo goed, dat ik de kans van mijn leven krijg. Ik ga de BBL opleiding Begeleider Maatschappelijke Zorg volgen en aan het werk bij Joyce-House!
Jaren geleden hielp ik mee bij een familielid die toen ook op een groep woonde met meervoudig gehandicapten. Dit ging me altijd heel gemakkelijk af en er werd meerdere keren gevraagd waarom ik dit werk niet ging doen. Mijn situatie was er toen niet naar om naar school te gaan, geld voor een opleiding had ik niet en het ontbrak me sowieso aan energie. Drie jaar geleden ben ik met het traject begonnen om weer aan het werk te gaan. In de afgelopen drie jaar heb ik heel veel over mezelf geleerd. Wat ik wel en niet kan. Hoeveel uur ik kan werken, dat werken op niveau echt een verschil maakt en dat ik feitelijk te sociaal ben voor mijn functie nu. Mijn hooggevoeligheid zit me hier in de weg, terwijl ik dat vooral heel positief en makkelijk kan inzetten in mijn nieuwe werk en opleiding.
Gister heb ik aangegeven mijn contract niet te willen verlengen bij de recycling. Dat kwam onverwacht maar het werd wèl begrepen. We hebben van beide kanten heel veel aan elkaar gehad. Nog zes weken en dan gaat mijn nieuwe uitdaging beginnen. Tot die tijd hoop ik een dag minder te werken als ik nog genoeg uren heb staan. Na weken van onzekerheid en onrust, kan ik alles los laten. Vanaf het moment dat alles duidelijk was, voel ik alleen nog maar rust.
Het voelt allemaal nog best wel dubbel maar ik ben zo onwijs trots op mezelf. Gaandeweg het proces werd meerdere keren gezegd dat het perfecte scenario vaak niet lukt maar dan dacht ik altijd: let jij maar eens op. Als het zo moet zijn, dan komt het op mijn pad. Het begon met vrijwilligerswerk bij het RIBW, waar ik nu mee stop omdat de rest genoeg energie gaat kosten. Dit was de opstap naar mijn droom. Het is me gelukt!
Wat ik jullie wil meegeven: blijf in jezelf en je dromen geloven. Wat een ander ook zegt, volg je hart. Blijf bij jezelf. Ook jij bent het waard om je leven in te richten waarbij jij op je gelukkigst bent!